De letschde Schnookestich

 

De letschde vun moine Schnookestich vun de Hazienda Belvedere in denne Berge in de Neh vun Caschdelfranco di Sobra verhääle jetzern endlisch, ver­schwinne vun moim Kerwer wie die letschde Bilder im Abspann vunnem Film vun de Leiwand verschwinnen.

 

Ich hock dehääm in Feidene in moim Arweitszimmer. Drauße isses newwelisch. De Summer is rum, de Herbscht klobbt an die Der. Ich bin weit weg vun dem riesische Gaade mit dem schääne Blick nunner ins Dal, weit weg vun dem Licht in de Toskana, wu die Landschaft sich verännert mit dem Licht, wu nix gleich bleibt iwwer de Dag.

 

Ich kleb die Bilder ins Fotoalbum, seh vor mer den Sunneunnergang, den Skorpion im Tupperschälsche, den unser Dochter im Handduch im Bad gfunne hot. Ich erleb noch emol die Zugfahrt nooch Florenz, seh die viele Tourischde, steh in de Schlang vorm Dom. Der Ausflug ins Chianti-Gebiet fallt mer oi. Un immer widder der Blick nunner ins Dal, der Blick friehmoiens, wann die Landschaft noch ganz zart vor ehm leit, der Blick middags, wann die Luft flimmert, der Blick am Nochmiddag, wann s pletzlich klarer werd, der Blick am Omend, wu die Farwe viel farwischer sinn, un sogar der Blick midde in de Nacht, geknipst middem Stativ, e langi Verschlusszeit, uuzehlische Lichtscher, e rischtisches Lichtermeer.

 

Die Schnooke hawwe gstoche wie wild, wann die Sunn unnergange, wann s langsam dunkel worre is. Am liebschde hawwe se in de Nacht gstoche. Winzische Schnooke, mer hot se kaum gsehe, awwer wie die gstoche hawwe. Des ääne Bild, des vun unserem Picknick in Gaiole, des kleb ich net oi. Des is net ganz scharf un aa e bissel dunkel. Ich fahr iwwer moi Schnookestich am Knechel. Ganz liebevoll fahr ich mit de Fingerspitze driwwer. Die Stich jucke schunn fascht gar nimmi. In es paar Dag sinn se ganz verschwunne.

 

Alla, dann, ehr Schnookestich!