Ver-rickt
Rot geht die Sunn uff iwwerm Odewald. De Neggar dambt. Dich hot’s kalt verwischt, wääscht nimmi, wu owwe is, wu unne. Siehscht ehr Gsicht im Newwel.
Schloofscht oi Wachscht uff Kannscht an nix anneres denke. Dräämscht un dräämscht, kannscht net unnerscheide zwische de Wirklischkeit un doinere Oibildung. Versteckelscht doi Drääm in doine Aage. Doi Zung liggt wie en Walfisch im Mund.
S kummt der vor, als detscht uffem Kobb laafe.
Seit du ehr Hand gspiert in doinere Hand ää Sekund bloß getroffe vum Blitz
S soll rääne un der Rege wescht alles weg un alles is gut.
Awwer s räänt nie, wann s rääne soll.
Des Lewe ver-rickt, so wie mer en Stuhl verrickt e klää Stick. S is die gleich alt Welt Awwer nix is wie frieher.
S hot dich dorchzuckt, seit sie dich aageguckt. |