Ver-rickt

  

Rot geht die Sunn

uff iwwerm Odewald.

De Neggar dambt.

Dich hot’s kalt

verwischt, wääscht nimmi,

wu owwe is, wu unne.

Siehscht ehr Gsicht

im Newwel.

 

Schloofscht oi

Wachscht uff

Kannscht an nix

anneres denke.

Dräämscht un dräämscht,

kannscht net unnerscheide

zwische de Wirklischkeit

un doinere Oibildung.

Versteckelscht doi Drääm

in doine Aage.

Doi Zung liggt

wie en Walfisch

im Mund.

 

S kummt der vor,

als detscht uffem

Kobb laafe.

 

Seit du ehr Hand gspiert

in doinere Hand

ää Sekund bloß

getroffe vum Blitz

 

S soll rääne

un der Rege wescht

alles weg un

alles is gut.

 

Awwer s räänt nie,

wann s rääne soll.

 

Des Lewe ver-rickt,

so wie mer en Stuhl

verrickt e klää Stick.

S is die gleich alt Welt

Awwer nix is wie frieher.

 

S hot dich dorchzuckt,

seit sie dich aageguckt.